HoiHoi.

Het is het weekend voor de start van mijn stage en ik heb besloten dat ik iets gezien moet hebben voor ik van start ga. Na even gezocht te hebben ben ik uitgekomen bij Wairery falls een wandeltocht waar ik uiteindelijk 3 uur over heb gedaan. Deze dag was dan ook gelijk de eerste dag dat ik mocht rijden, spannend. Het links rijden is begonnen en met piepende banden op pad. Ik denk dat ik nog nooit met zoveel spanning in de auto heb gezeten op de dag van mijn rijbewijstest na. Na een paar minuten was deze spanning gelukkig veel minder. Nieuw-Zeeland bestaat naast de steden vooral uit lange niet al te drukken wegen. Het was ongeveer een half uurtje rijden maar dan was ik er ook.

Met volle enthousiasme begon ik aan de wandeltocht. Het begin was bosachtig met bruggetjes hier en daar. Daarnaast een hoop beekjes, de vertakkingen van de waterval waar ik naar opzoek was. Met muziek in mijn oren liep ik verder. Na 10 minuten begon de klimtocht naar boven, veel stenen, schuinen paden en trappetjes maar wat werd het uitzicht mooi. Na 40 min kwam het ergste, 10 volle lange trappen. Hijgend bovengekomen bij het eerste uitzichtpunt had ik wel prachtige kuiten. Het eerste uitzichtpunt gaf een prachtig beeld van de volledige waterval. Hier ontmoeten ik twee hele lieve vrouwtjes die me hielpen om een fotootje te maken. Hoe mooi dit uitzicht ook was kon ik niet teruggaan zonder de top gezien te hebben.

Half uitgepunt maar toch weer opgeladen door dit uitzicht punt ben ik verdergegaan. Hier begon het klimmen weer opnieuw maar dat is natuurlijk geen probleem voor mij. Genoeg te zien en dus genoeg afleiding. Later ontmoeten ik nog twee vrouwtjes die even een pauze hielden. Wat een schatjes, echte kiwi’s, ze gaven goeie aanraders voor andere wandeltochten en waren erg geïnteresseerd in mijn achtergrond en waarom ik deze tocht in mijn eentje aan het maken was. Na dit topgesprek moest ik nog een stukje verder. De mensen die aan de tocht naar beneden waren begonnen waarschuwden me voor alle modder die me tegemoet zou komen en dat je een groot risico had om nat te worden. Ze hadden zeker gelijk. Wat een hoop modder en mijn schoenen zonder grip hielpen ook niet echt. Met behulp van alle bomen en takken om me heen heb ik het toch voor elkaar gekregen om de top te bereiken zonder te vallen. Boven aan de top ontmoeten ik 3 jongens die graag een foto wilden. Hier heb ik ze natuurlijk mee geholpen maar wat een wind. De wind neemt het water mee en zorgt eigenlijk voor een zieke regenbui. Droog blijven is dus geen optie. Ik had hiervoor al wel mijn trui uitgedaan om iets warms over te houden. Vanaf boven was echt alles te zien. Je kunt zover kijken en het is echt een aanrader. Op mijn terug weg kwam ik dezelfde jongens tegen maar ze waren aan de andere kant van de waterval. Na wat geschreeuw heen en weer had ik besloten om ze te vergezellen aan de andere kant van de waterval. Dit betekende wel dat ik over de waterval heen moest naar de andere kant. Ik heb echt me best gedaan maar helaas heb ik het niet zonder vallen en opstaan gered. Als ik niet al zeiknat was, was ik het nu wel en die droge trui in mijn tas was ook niet al te droog meer. Wie had gedacht dat je niet alleen moet kijken waar je loopt maar ook moet voelen of het wel stabiel was. Hartstikke logisch achteraf maar goed we maken allemaal wel onnozele fouten. Ik daarentegen maakte deze fout wel 3 keer op rij maar goed jullie kennen me ook niet anders. Beetje lomp hoort erbij. Hierna werd het wel echt tijd om te beginnen aan de weg terug. Het was ineens een stuk kouder zo helemaal doorweekt en ik wist niet hoe snel ik beneden moest zijn. Eenmaal terug bij de auto was ik alweer grotendeels droog en opgewarmd. Ik heb nog even in de auto gezeten beseffende wat ik zojuist heb meegemaakt. Helemaal trots ben ik weer naar huis gegaan.

Wat een dag!